December Avenue
ECM 2532 CD 6025 5726302 2 RELEASE: MARCH 31ST 2017
Tomasz Stańko New York Quartet
December Avenue
Tomasz Stanko: trąbka
David Virelles: fortepian
Reuben Rogers: kontrabas
Gerald Cleaver: perkusja
Tomasz Stańko – wybitny polski trębacz, od lat należy do grona najbardziej charakterystycznych muzyków jazzowych na świecie. Jego grę rozpoznaje się już po pierwszych, dźwiękach po charakterystycznym, właściwym Stańce, chropowatym brzmieniu. Artysta słynie z lirycznych improwizacji i pełnych uczucia tematów. Na pierwszym miejscu zawsze jednak stawia samą kompozycję. Stańko jest niezwykle „hojnym” liderem, który często daje pozostałym muzykom możliwość wyrażenia siebie we wspólnie wykonywanych utworach. Jak niedawno zauważył amerykański magazyn JazzTimes: “Stańko pisze melodie, które przeszywają serce niczym igły. Jego utwory to zwykle formy otwarte. Zazwyczaj wystarczy kilka pierwszych dźwięków, które wprowadzają odpowiedni nastrój. Artysta otacza się muzykami niezależnymi i kreatywnymi”. New York Quartet to jedno z najbardziej ekscytujących przedsięwzięć w karierze mistrza.
10 lat temu, Stańko wynajął apartament w mieście, które sam określa mianem światowej stolicy jazzu. Nowy Jork, skąd pochodzą wszyscy młodzieńczy bohaterowie artysty – Monk, Miles, Coltrane oraz Cecil Taylor, to ulubione miasto polskiego trębacza. Z początku, artysta miał zamiar po prostu chłonąć atmosferę metropolii, co miało natchnąć go do stworzenia nowej muzyki. Nie minęło jednak wiele czasu, a Stańko stał się aktywnym uczestnikiem nowojorskiej sceny, spotykając na swojej drodze wybitnie utalentowanych i kreatywnych muzyków. Pierwszą dokumentacją nowojorskiego etapu stał się podwójny album Wisława, którym Stańko przedstawił światu New York Quartet. Wydany w 2013 roku krążek spotkał się z niezwykle przychylnymi recenzjami światowej prasy. The Guardian okrzyknął go mianem “owocu gwiazdorskiego spotkania europejskiej znakomitości z niemniej wybitnym triem nowojorskich muzyków”.
Album December Avenue – nagrany w Studios La Buissonne na południu Francji w czerwcu 2016 roku, a wyprodukowany przez Manfreda Eichera, to nowy rozdział w historii kwartetu, w którego składzie doszło do jednej zmiany: nowym basistą został związany z Virgin Islands Reuben Rogers (słuchaczom ECM jest on z pewnością znany ze współpracy z Charlesem Lloydem), który szybko znalazł wspólny język z pozostałymi muzykami – urodzonym na Kubie pianistą Davidem Virellesem oraz pochodzącym z Detroit perkusistą Geraldem Cleaverem. Rogers wprowadził do kwartetu nieco tanecznej lotności. Zanim stał się basistą, grał na klarnecie, fortepianie, a także perkusji. Doświadczenia te sprawiły, że Rogers jest dziś muzykiem niezwykle wszechstronnym, znakomitym improwizatorem, który doskonale czuje się zarówno w roli nadającego puls, jak i tego, który współodpowiedzialny jest za melodię.
David Virelles, powszechnie uznawany za jednego z najbardziej oryginalnych współczesnych pianistów, jest uosobieniem ducha Nowego Jorku. W jego błyskotliwych partiach solowych słychać inspiracje muzyką kubańską, a także wpływ Muhala Richarda Abramsa, Andrew Hilla, czy Buda Powella. Do tej pory, Virelles ma na swoim koncie dwa solowe krążki wydane przez firmę ECM: Mbókò oraz Antenna. Kolejny jest w przygotowaniu. Virelles jest także członkiem nowego kwartetu Chrisa Pottera. Wziął udział w sesjach nagraniowych albumu The Dreamer Is The Dream, który ukaże się w kwietniu tego roku.
Gerald Cleaver, to jeden z najbardziej pomysłowych współczesnych perkusistów, który swoją przygodę z ECM rozpoczął 20 lat temu, jako członek Roscoe Mitchell’s Note Factory. Do tej pory, wziął udział w wielu sesjach nagraniowych. Można go usłyszeć na płytach Miroslava Vitousa, Michaela Formanka, Craiga Taborna, oraz, ostatnio, Giovanniego Guidi, Gianluki Petrelli, czy Louisa Sclavisa.
December Avenue to dwunasty album, który Tomasz Stańko nagrał dla ECM jako lider. Pierwszy z nich – Balladyna, wydany w 1975 roku, uczynił z niego prawdziwą gwiazdę europejskiego jazzu. Kolejne jego płyty z katalogu ECM, to: Matka Joanna (1994), Leosia (1996), Litania – Music of Krzyszstof Komeda (1997), From The Green Hill (1998), Soul of Things (2001), Suspended Night (2003), Selected Recordings (2004), Lontano (2005), Dark Eyes (2009) oraz Wisława (2012). Tomasza Stańkę można także usłyszeć na albumach Satu (1976) Edwarda Vesali, Voice from the Past – Paradigm (1981) Gary’ego Peackocka, czy wreszcie Neighbourhood (2004) Manu Katché.
Z końcem marca rozpocznie się europejska trasa koncertowa Tomasza Stańki, podczas której artysta zaprezentuje muzykę, która znalazła się na December Avenue. W jej ramach, muzyk dwukrotnie wystąpi w Polsce – 11 kwietnia odwiedzi Poznan, a dzień później – Warszawę.
ECM 2532 CD 0 6025 5726302 2 Premiera: 31 marca 2017
A UK reaction to December Avenue by the Tomasz Stanko New York Quartet
catalogue/1484665010/december-avenue-tomasz-stanko-new-york-quartet
Sometimes you know almost from the first note that something is going to be good. In this case, very good. Pianist David Virelles begins Cloud with a pungent, suitably murky chord, then walks a three-note arpeggio up to a rather more consonant chord, then another, and suddenly Tomasz Stanko’s trumpet is stating the theme. Like many a Stańko ballad, the tempo is so slow, and the notes so widely spaced, the music seems perpetually on the brink of collapse. This creates a subtle tension on which the musicians on ‘December Avenue’ thrive. Their playing is purposeful and empathic throughout, whether they’re tackling themes or taking solos. […] It’s a peculiar conceit to have a New York Quartet that’s led by a Pole and the members of whose ensemble hail from Cuba, the Virgin Islands, and, in the case of Gerald Cleaver, Detroit, Michigan. Well, that’s New York for you, perhaps the most cosmopolitan city in the USA and arguably the world’s jazz capitol, drawing musicians from all corners of the Earth. But why quibble about a name when the music is as strong as it is on ‘December Avenue’.
Brian Marley, London Jazz News
To say that ‘December Avenue’ is a ballads project is too simple. Stanko’s music is such a spontaneous process of discovery, such a dynamic response to tides of emotion, that it is always prone to sudden eruptions, his trumpet flaring across a night sky or scraping like sand. The album is mostly an inward enveloping atmosphere. Sound shadows loom within black silence. Stanko’s compositions are like sighs. […] ‘December Avenue’ reaches layers within modern consciousness where even Stanko has not been.
Thomas Conrad, Jazz Times
Aiguisés auprès de Matthew Shupp, Charles Lloyd et Chris Potter, le batteur Gerald Cleaver, le contrebassiste Reuben Rogers et le pianist David Virelles impriment la precision de lignes claires, personnelles et toujours sensibles, menant à cet accord parfait don’t le résultat marque un apogee dans l’histoire des formes libres sur fond de puissante emotion.
Guy Darol, Jazz Magazine
The veteran Polish trumpeter Tomasz Stanko, who, like Monk, is from the less-is-more school of playing, returns with his New York Quartet (David Virelles outstanding on piano). The mood on ‘December Avenue’ is again wistful and ethereal, with Stanko’s tone elegantly mournful. […] just as these crepuscular chamber pieces seem to be drifting into abstraction, the rhythm section kicks in and swings through the Davis-ish title track. This would make very cool film music.
John Bungey, The Times
‘December Avenue’ is strikingly balanced and tastefully performed by this well synergized quartet.
Karl Ackermann, All About Jazz
With his latest disc December Avenue, the 74-year-old Polish trumpeter Tomasz Stanko reaffirms his special status as a supremely expressive and wily player who strikingly reconciles sweeping lyrical playing and bristling avant-gardism. The album, released last week, finds Stanko in the stimulating company of his so-called New York Quartet, which consists of three musicians who are between two and four decades the trumpeter’s junior — pianist David Virelles, 33, bassist Reuben Rogers, 42, and drummer Gerald Cleaver, 53. […] Although ballads dominate this album, as a whole it’s a kaleidoscopic display of music that pulses with creativity.
Peter Hum, Ottawa Citizen
It’s good to see that Stańko’s keeping faith in exile with his Polish roots. The most inimitably his thing here is the poignant ‘The Street of Crocodiles’, in which he trades burnished licks with arco bass and inspires a supremely sensitive response from Virelles: it takes its title from Bruno Schulz’ book of short stories. ‘Yankiels Lid’, meanwhile, is named after a character of Polish poet Adam Mickiewicz, whose words he once set to music self-descriptively dubbed Freelectronics. ‘Young Girl in Flower’, this album’s serene, exquisitely balanced closing number, enfolds an unexpectedly rhapsodic turn by Virelles and Cleaver in elegant counterpoint to Stańko’s haunting melody. Like the album as a whole, it’s just about flawless – a superb encapsulation of Stańko’s seasonal renewal.
Tim Owen, Dalston Sound
A terrific successor to 2013’s ‘Wislawa’, this is just as exquisite an exercise in haunting tone-poetry, occasionally pierced by urgent avant-swing.
John Fordham, The Guardian
Nicht einfach nur die Musik eines Souveräns hört man, sondern glaubhaft tiefe Essenzen, die nicht in simpel beschriftete Schubaden gepackt werden können. Das alles ist von überzeugender und wie mit Händen zu greifender Reife. Ein Dutzend zumeist Eigenkompositionen ist versammelt, wieder sind es lyrische Improvisationsvorlagen von spröder Schönheit, deren offene Melodik weniger auskomponierte Songs vorgibt, als vielmehr Formen bereitstellt, damit die Beiträge dieser großartigen Improvisatoren sich zu etwas Größerem verbinden können.
Ulrich Steinmetzger, Leipziger Volkszeitung
It just sends you. Listening to Tomasz Stańko has often been a spiritual experience. And this tops his best work once more. You just forget about everything. There is that elemental vision, a grand aestheticism grown from the wildness of the Polish avant garde and the inspiration of Komeda in what he does here that relishes simplicity, the moment, mood, time and silence. It is like looking at a painting by a great master, down to the ground or up to the sky and realising their fundamental perfection. Listening cleanses in all the fragility of breath into a brass instrument, human touch and group creativity. Give this music time and there is a filtering out of all the irrelevances and stupid distractions that detain us. This could not be further from amounting to a pretend lifestyle accessory that music somehow has been forced to become by the information age. Stańko’s ‘Kind of Blue’. Why not? It is certainly a new high water mark in a long career of unique achievement and marks a sense of place in the titling in the enabling freedom of a tree lined public space, the haze of history, humanity, memory, freedom, that ache of trumpet, Miles deeply embedded in an interior vision, blueness, it is all there suspended in the modal air within the musical persona of the Pole […]Stańko reclaims sadness and melancholy to make it somehow empowering and above all human. The beauty is in the quiet dignified reflection, the power he unleashes sometimes out of nowhere say on ‘Blue Cloud’ the third track where the planets best align overall. There is a collective will at work here that embraces individual vision. Everyone believes in what Stańko is playing it is pretty clear and runs with it by entering his world seemingly unwilling to leave as any listener will be, hearing ‘December Avenue’.
Stephen Graham, Marlbank
Die zwölf Stücke haben nicht die kalte Schönheit, die sich in der Musik seiner polnischen Gruppe findet. Vor allem Reuben Rogers spielt seinen Bass mit großer Lebendigkeit und so nah an Blues und Calypso, wie es diese abstrakte Musik eben zulässt. Stanko spielt seine Trompete, wie er es immer tut, mit seinem wunderbaren vibratolosen Ton, den langen melodischen Bögen.
Tobias Rapp, Literaturspiegel
Eine Musik stellenweise nicht ohne Pathos, aber ein Pathos des lapidaren Understatements. Achtung: Suchtpotenzial! Fragen Sie Ihren Arzt oder Apotheker.
Peter Rüedi, Weltwoche
Der Trompeter weiß um die Qualitäten seiner Mitstreiter, des hinreißend strukturierenden Pianisten David Virelles und des vertrackt groovenden Drummers Gerald Cleaver, und lässt die Leine so locker wie möglich […] Eines der ausdrucksstärksten Jazzalben seit Langem.
Reinhard Köchl, Jazzthing
Portrait Foto: Jacek Poręba.
